رسول الله(ص) در تمامی صفات حسنه بر همه خلایق برتری داشت؛ تا آنجا که حبیب خداوند شد. ایشان کاری را انجام داد که هیچ کدام از صد و بیست هزار پیامبر قبلی نتوانسته بودند آن را عملی کنند؛ وی یک امت کامل را به عبادت خداوند فراخواند و موفق شد.

همه پیامبران و فرستادگان خداوند به سوی قوم خود فرستاده شدند؛ اما حتی خویشاوندان آنها نیز به رسالتشان ایمان نمی آوردند و در نتیجه دچار عذاب می‏شدند. نمونه آن قوم نوح، ثمود، لوط، شعیب و دیگر اقوام مشابه هستند.

حضرت نوح(ع) نهصد و پنجاه سال در میان قوم خود زندگی و تبلیغ کرد اما تعدادی انگشت شمار به وی ایمان آوردند؛ خداوند می فرماید: "ولقد أرسلنا نوحاً الى قومه فلبث فيهم ألف سنة إلا خمسين عاماً فأخذهم الطوفان وهم ظالمون"(1) یعنی: "وهمانا نوح را به سوی قومش فرستادیم پس هزار سال الاّ پنجاه سال در میانشان درنگ کرد، آن گاه طوفان آنها [را فرا] گرفت در حالی که آنان ستمکار بودند."

حضرت ابراهیم(ع) نیز موفق نشد قومش را ـ جز اندکی ـ هدایت کند و آنها را رها و از عراق به شام هجرت کرد.

حضرت موسی(ع) به سوی بنی اسرائیل فرستاده شد؛ کسانی که در اصل خدا را می پرستیدند اما تحریفات دینشان را تخریب نموده بود و موسی(ع) رفت تا آنان را از ظلم فرعون نجات دهد. اما ناسپاسی و نافرمانی قومش، ضرب المثل خاص و عام شد.

حضرت عیسی(ع) نیز به سوی بنی اسرائیل فرستاده شد؛ آنهم در زمانی که مانند زمان موسی(ع) تحریفات دینشان را فرا گرفته و ظلم و فساد همه جا بیداد میکرد و عیسی(ع) آمد تا آنها را به راه راست هدایت کند. اما خواستند که وی را بر صلیب کشند.

فاصله های زمانی میان پیامبران و فرستادگان زیاد نبود و از چند دهه تجاوز نمی کرد؛ "ثم أرسلنا رسلنا تترى كل ما جاء أمة رسولها كذبوه فأتبعنا بعضهم بعضا وجعلناهم أحاديث فبعداً لقوم لا يؤمنون"(2) یعنی: "پس آنگاه پيغمبرانى پى در پى بر خلق گسيل داشتيم و هر قومى كه رسولى بر آنها آمد تكذيبش كردند ما نيز يكى پس از ديگرى به سر نوشت قبلى ها دچار نموده سرگذشتى براى ديگران كرديم كه قوم بى ايمان از رحمت خدا دور باد".

اما فاصله زمانی که میان پیامبر اکرم(ص) و رسول قبلی اش عیسی(ع) واقع شد زمانی طولانی ـ حوالی پانصد و هفتاد سال ـ طول کشید؛ فاصله ای که طی آن، جامعه به صورت اساسی و ریشه ای به سمت شرک و عبادت بت ها پیش رفت؛ همانطور که در قرآن آمده است: "يا أهل الكتاب قد جاءكم رسولنا يبين لكم على فترة من الرسل أن تقولوا ما جاءنا من بشير ولا نذير فقد جاءكم بشير ونذير والله على كل شيء قدير"(3) یعنی: "ای اهل کتاب! همانا رسول ما پس از فترتی از رسولان به سوی شما آمده است در حالی که [حقایق را] برای شما بیان می کند تا نگویید: بشارت دهنده و اخطار کننده ای برای ما نیامد. بی تردید بشارت دهنده و اخطار کننده ای برای شما آمده است. و خدا بر هر چیزی تواناست".

حضرت محمد(ص) پیامبری بود که به سوی قومی بت پرست و مشرک فرستاده شد؛ قومی که جاهل ترین، عقب مانده ترین، متفرق ترین و سست ترین اقوام بود. پیامبر(ص) همه آزار و اذیت این قوم را تحمل کرد و فراتر از توان خود را برای هدایت این قوم صرف نمود تا آنجا که خداوند می فرماید: "طه ، ما أنزلنا عليك القرأن لتشقى"(4) یعنی: "قرآن را بر تو نازل نكرديم تا به رنج افتى"؛ و خود رسول الله(ص) می فرماید: "ما أوذي نبي مثل ما أوذيت"(5) یعنی: "هیچ پیامبری به اندازه من آزار و اذیت ندید".

پیامبر(ص) آنها را به راه راست هدایت نمود و از آنها امتی ساخت که در طول صدها سال در همه زمینه ها پیشرو و هادی بشریت شدند.

اما پاداش این تلاش و فداکاری بزرگ رسول الله(ص) و انتقال این قوم از عالم جهل، انحطاط، عذاب و عقب ماندگی به جهان علم، ترقی و سعادت چیزی جز جفا و ستم نبود، نه تنها جفا بلکه با پیامبر (ص) به دشمنی برخاستند و اهل و یارانش را شکنجه دادند، آواره کردند و کشتند ؛ به نحوی که در تاریخ هیچ امتی مانند آنها یافت نمی شود که به این شکل با خانواده و حواریون پیامبرش رفتار کرده باشد؛ آنهم در جائی که پیامبر (ص) در قبال مزد رسالت خود فقط مودت اهل بیتش(ع) را خواسته بود "قل لا أسئلكم عليه أجرا إلا المودة في القربى"(6).

این امت هنوز زمان زیادی از رحلت رسول خدا(ص) نگذشته بود که حقوق اهل بیتش را غصب کردند و به خانه دخترش صدیقه کبری(س) هجوم بردند و در منزل او را آتش زده و پهلوی حضرت را شکستند؛ ضربه ای که باعث شهادت فاطمه زهرا (س) شد، آنهم فاطمه ای که پیامبر (ص) در موردش می فرمود: "من عرف هذه فقد عرفها، ومن لم يعرفها فهي فاطمة بنت محمد، وهي بضعة مني وهي قلبي، وهي روحي التي بين جنبي، من أذاها فقد أذاني، ومن أذاني فقد أذى الله"(7) یعنی: "هر کس وی (فاطمه) را نمی شناسد بداند این دختر فاطمه دختر محمد است فاطمه پاره تن من، قلب من، و روح و جان من است، هر کس فاطمه را آزاد دهد مرا آزار داده و هرکس مرا آزاد دهد خدا را نارحت کرده است".

بسیاری احادیث دیگر در این مورد وجود دارد. خود اهل بیت(ع) می فرمایند: "ما منا إلا مقتول أو مسموم"(8) یعنی: "هیچکدام از ما نیست جز اینکه کشته و یا اینکه مسموم شده است."

این امت در برخورد با اهل بیت پیامبر(ص) و دشمنی با آنها نهایت تلاش خود را به کار بردند گویا سفارش پیامبر این بوده است؟!

اینک نیز برخی از منحرفان از اسلام حقیقی که دستشان به اهل بیت و اتباع پیامبر(ص) نمی رسد به سوی تخریب قبرهای آن گرامیان شتافته اند. دوستداران اهل بیت(ع) نیز از شر این قوم در امان نماندند و مصیبت ها و دردهایی که محبان اهل بیت(ع) این روزها شاهد آن هستند چیزی جز امتداد همان جفا و دشمنی این قوم نیست.

ای رسول خدا! تو چقدر بزرگ بودی که جاهل ترین و ضعیف ترین اقوم را به داناترین و قوی ترین آنها تبدیل کردی...

و ای امت! شما چه ستمکار بودید که به پیامبری که هدایتتان کرده بود پشت کردید و به دشمنی با اهل بیتش برخاستید...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. سورة العنكبوت ـ 14

2. سورة المؤمنون ـ 44

3. سورة المائدة ـ 19

4. سورة طه ـ 1،2

5. مناقب آل أبي طالب ـ ج3 ـ ص247 و كشف الغمة ـ ج2 ـ ص 537

6. سورة الشورى ـ 23

7. نور الأبصار للشبلنجي ـ ص52

8. كفاية الأثر للخزاز القمي ـ ص 162 و منهاج الصالحين للشيخ وحيد الخراساني ـ ج1 ـ ص341